تاریخچه حکاکی چوب از قدیمی ترین تکنیک چاپ و منبت کاری است که در فرهنگ غربی ، به قرن پانزدهم برمی گردد.

کُنده‌ی چوب

چوبی برشی از یک تنه است که به طور طولی از درخت بریده می شود ، به طوری که دانه ها در خطوط موازی کنده قرار می گیرند. لذا طرح در اطراف مناطق برش چوب حک می شود. معمولا کنده را با یک غلتک کوچک به نام brayer به رنگ آغشته می کنند. برای چاپ روی قطعه چوب ، یک قطعه کاغذ مرطوب در بالای کنده  قرار می دهند ، همراه با یک لایه محافظ به نام تیمپن ( tympan) و  سپس آن را در چاپخانه قرار میدهند. به طور متناوب ، می توان از یک ابزار دایره ای به نام بارن (baren   ) یا حتی یک قاشق به اندازه کف دست برای ایجاد فشار کافی برای چاپ قطعه مرکب استفاده کرد.

ادامه:

در قرن شانزدهم اشتیاق برای کنده کاری و حکاکی  روی چوب در اروپا کمرنگ شد ، گرچه در قرن نوزدهم این امر دوباره احیا شد. در سال 1768 ، توماس بیویک ( Thomas Bewick ) ، طبیعت شناس و تصویرگر انگلیسی با استفاده از عرض قطعه چوب ، اولین حکاکی روی چوب را انجام داد. با استفاده از این فرایند ، تکه های چوب با  یک ابزار حکاکی به نام بورین (  burin ) ، تراشیده می شوند ، که تفسیر دقیق تر و مشخص تری از آنچه که با ابزارهای چوبی ممکن است ، ایجاد می کنند. قطعه های حکاکی چوب به طور معمول از چوب شمشاد یا چوب های سخت دیگر مانند چوب لیمو یا گیلاس ساخته می شوند و گران قیمت هستند زیرا چوب نهایی باید از یک قسمت از طریق تنه یا شاخه بزرگ یک درخت بریده شود.

تکنیک بیویک

شهرت بالای کار بیویک ( Bewick ) ، تفسیر مختصر طبیعت با مجموعه ای از رنگها از سیاه به سفید است، لذا این روند را با تحسین فراوانی همراه کرد. در دهه 1830 ، تبعات تجاری این تکنیک آشکار شد: اگرچه کنده ها با زحمت تراشیده شده بودند ، اما می شد آنها را ارزان و سریع ، همزمان با متن چاپ کرد. بسیاری از حکاکان زن بودند و به طور آزاد در خارج از خانه های خود کار می کردند. در دهه 1840 تعدادی از شرکت ها در ساخت بلوک های آماده تخصص یافتند و بنابراین یکی از مراحل  وقت گیر حکاکی چوب را حذف کردند.

ظهور ماشین آلات حکاکی

با پایان قرن نوزدهم ، حکاکی روی چوب به عنوان روشی برای بازتولید آثار هنری یا تصویرگری در حال ناپدید شدن بود و عکاسی جایگزین آن شد ، فرایندی بسیار سریعتر و کارآمدتر. اما ظهور ماشین های چاپ کوچک باعث شد این  روند کاملاً از بین نرود و در اوایل قرن بیستم برخی از هنرمندان دوباره علاقه خود را برای ایجاد حکاکی های اصلی چوب احیا کردند. در سال 1920 انجمن منبت کاران چوب در انگلیس توسط گروهی از هنرمندان تاسیس شد که شامل گوئن راورات ( Gwen Raverat ) ، اریک گیل ( Eric Gill ) ، لوسین پیسارو ( Lucien Pissarro ) ،  رابرت گیبینگس ( Robert Gibbings ) و فیلیپ هاگرین ( Philip Hagreen ) بود. نمایشگاه های سالانه آنها که امروزه نیز برگزار می شوند.

ادامه:

همکاری کلار لیتون (Clare Leighton  ) ، جان ( John ) و پل نش ( Paul Nash) و پل گوگن ( Paul Gauguin ) را به خود جلب کرده اند. این انجمن فعالیت نمایشگاه های سالانه اعضای خود  را با انگلیس ، لهستان ، کانادا ، ایالات متحده ، بلغارستان ، ژاپن ، هلند و استرالیا ادامه می دهد.