انواع سبک های تندیس سازی

تندیس می تواند در سبک های متنوع و باورنکردنی باشد. ساخت تندیس در گذشته قوانین و قواعد فراوانی داشته که موجب ایجاد یک سبک خاص می شده است. البته این قواعد کار را تا حدی محدود می کرده؛ اما در قرن اخیر بسیاری از این اصول کنار گذاشته شده و در نتیجه سبک های جدیدتری نیز خلق شده است.

در این مقاله به معرفی برخی از سبک ها و مفهوم این سبک ها در آن دوره پرداخته شده است.

تندیس هلنیستی

تندیس های هلنیستی مربوط به تمدن یونان است و تا 600 سال پس از تولد مسیح این سبک رواج داشته است. نام این تندیس ها از دوره ای که در آن قرار داشته اند یعنی دوره کلاسیک و هلنیسم گرفته شده است.

تندیس در این دوره از عناصر طبیعی، مردم و خدایان ایده می گرفته است، علاوه بر این ساخت تندیس از فعالیت های مهم و از نگرانی های اصلی مردم آن دوره بوده است. معروف ترین هنرمند در این زمینه فیدیاس بزرگ است.

تندیس رومی

هنر تندیس سازی روم و یونان معمولا در یک دسته قرار می گیرند زیرا هنر روم بسیار تحت تاثیر یونانیان بوده است. با این حال تفاوت هنر این دو منطقه در این بوده که یونانیان به دنبال موضوعات آرمانی و تندیس های کامل بودند در حالی که رومیان به دنبال ارائه جزئیات و وقایع تاریخی بودند.

تندیس سوارکاری

دلیل انتخاب این هنر در دسته سبک های تندیس سازی، تنوع و فراوانی آن است و علاوه بر این بین مردم و فرهنگ ها از اهمیت اجتماعی بالایی برخوردار است. تندیس های سوار کاری بیشتر برای انتقال قدرت و ایستادگی استفاده می شده است. البته ساخت اسب در مقیاس واقعی بسیار دشوار بود و به مقدار زیادی سنگ مرمر و مواد گران نیاز داشت.

نقش برجسته و کنده کاری

در بین دوره های انحطاط روم و شروع رنسانس به نظر می رسد هدف اصلی هنرمندان، کلیساها و عبادتگاه ها، تزئینات و جزئیات فراوان بوده است.

برای این تزئینات بیشتر از سبک های نقش برجسته و کنده کاری استفاده می شده است. هنر این دوره هنر گوتیک نیز نام دارد و یکی از آثار آن کلیسای چارتر است.

تندیس سازی دوره رنسانس

تندیس دوره رنسانس به کمک تکنیک ها و موضوعات کلاسیک در کشور ایتالیا شکل گرفت. هنر این دوره طرز فکر موجود درباره هنر را به گونه ای تغییر داد که تا کنون نیز ادامه یافته است زیرا به جای تاکید بر مسائل مذهبی روی انسان، شخصیت وی و دانش و علم تاکید کرد.

تندیس باروک

تندیس های دوره رنسانس بیشتر بر روی پایداری تاکید می کنند در حالی که تندیس های دوره باروک به دنبال پویایی و حرکت و نمایش آن در هنر خود هستند. علاوه بر این سرشار از انرژی و رنگ های متنوع هستند.

تندیس نئوکلاسیک

معمولا هنر جدید در تقابل با هنر پیش از آن است که آن را خاص و قابل توجه می کند. بنابراین پس از دوره باروک و روکوکو، هنر به سمت سادگی و جزئیات کم پیش رفت. آنتونیو کانوا از معروف ترین هنرمندان و پیشگامان این سبک است.

تندیس سازی مدرن

در ابتدای قرن 20 تمام هنرمندان از نقاشان گرفته تا تندیس کاران، موسیقی دانان و نویسندگان با روشی متفاوت به طراحی پرداختند و شکست بزرگ سنت اتفاق افتاد.

معروف ترین هنرمند این دوره رودن است که یک سبک امپرسیونیستی وارد ساخت تندیس کرد. او در هنر خود به جای آرمان گرایی و استفاده از خطوط تیز به رئالیسم و واقع گرایی پرداخت. شاگرد وی، برانکوسی نیز بسیار اثرگذار بوده است. تندیس های فضای باز و انتزاعی او تاثیر بسیاری بر هنرمندان مدرن و معاصر داشته است.

تندیس اشیا

در نیمه اول قرن بیستم افرادی مانند پیکاسو هنرهای سه بعدی در قالب کلاژ طرح کردند. به دلیل اینکه این هنر بیشتر روی اشیا تاکید داشت، هنر اشیا نیز معرفی شد. برای مثال فواره آب از هنرهای این دوره است.

هنر بومی

یکی دیگر از انواع سبک های طراحی تندیس، استفاده از یادبودها، فرهنگ ها و موضوعات ملی است که هنرمندان در کارهای خود آن را اجرا می کنند و هر کشور و منطقه هنر مخصوص به خود را در این زمینه دارد.

تندیس سازی جنبشی

در دوره معاصر دیگر قوانین قبلی حکم فرما نیست بنابراین هنرمندان نظرات و عقاید خود را از طریق هنر خود بیان می کنند. تندیس جنبشی هنری است که حرکت در ساخت و شکل خود را بیان می کند. برخی معتقدند که ایده این روش اولین بار توسط گابو مطرح شده است.