انجمن‌های تجسمی؛ ناکارآمدی در سایه نابسامانی، هنر تجسمی
علی ندایی: هنگامی که انجمن‌های هنرهای تجسمی تاسیس شدند خوشحال بودیم که بالاخره هویت پیدا کرده‌ایم و تشکلی به نام ما ثبت شده است، ولی بعد‌ها دیدیم که انجمن‌ها کارایی چندانی ندارند ودچار نابه سامانی‌اند.
سرویس تجسمی هنرآنلاین: انجمن‌های هنری در ایران از معضلات بسیاری رنج می‌برند، معضلاتی که در یک کلام باعث ناکارآمدی آن‌ها شده است. نداشتن بودجه یکی از مشکلات عدیده انجمن‌ها است، آن هم به این دلیل که در اساسنامه ثبت انجمن‌ها آمده چنین تشکلی نباید کسب درآمد کند و اگر برای ارتقای امکانات و ارتباطات خود به وادی درآمدزایی وارد شود بر خلاف اساسنامه عمل کرده است. پس به نظر می‌رسد که پیش از پیدا کردن هر راهکار دیگر لازم است اساسنامه‌ها تغییر کند تا انجمن‌ها بتوانند راهی برای کسب درآمد و تامین هزینه‌های خود پیدا کنند.
در همه جای دنیا انجمن‌ها را به رسمیت می‌شناسند و اهمیت زیادی برای آن قایل هستند، اما متأسفانه در ایران چنین نیست و انجمن‌های هنری در ایران هنوز به رسمیت شناخته نمی‌شوند، یعنی اسم دارند ولی رسم نه و از این جهت است که ضربه می‌خورند. هنگامی که انجمن‌های هنرهای تجسمی تاسیس شدند خوشحال بودیم که بالاخره هویت پیدا کرده‌ایم و تشکلی به نام ما ثبت شده است، ولی بعد‌ها دیدیم که انجمن‌ها کارایی چندانی ندارند ودچار نابسامانی‌اند.
بوروکراسی و مناسبات اداری معضل دیگری است که گریبان انجمن‌ها را گرفته و ادامه راه را بسیار دشوار کرده است. برای مثال شهرداری حتی اجازه نمی‌دهد تابلویی بر سر در ساختمان انجمن نصب شود و عنوان می‌کند مکانی که مجوز ندارد اجازه نصب تابلو هم نمی‌تواند داشته باشد.
با همه این‌ها، وجود انجمن‌ها نیاز جامعه هنری است و از آنجا که ما قانون گذار نیستیم، معضلاتی که اکنون بر سر راه این تشکل‌ها وجود دارد هم در درون انجمن‌ها حل شدنی نیست و از مجرای کلان‌تری باید برای آن‌ها چاره‌جویی شود.
دولت باید اداره امور را به انجمن‌ها که نهادهایی خصوصی هستند بسپارد و به آن‌ها اعتماد کند. صد‌ها نفر از فرهیختگان جامعه عضو یک انجمن هستند پس باید از آن‌ها حمایت شود تا بتوانند به درستی فعالیت‌هایشان را پیش ببرند. طبیعی است که قشر فرهنگی جامعه تمایل ندارند زیر سیطره باشند و بر این اساس حمایت دولت نباید استقلال آن‌ها را از بین ببرد. مشابه این وضعیت در ورزش دیده می‌شود که دولت هزینه این بخش را تامین می‌کند و سرمایه زیادی در این میان رد و بدل می‌شود و البته در قبال صرف این هزینه، انتظاراتی هم از این بخش دارد، ولی چون استقبال از ورزش زیاد است شاید اهالی ورزش هم مشکلی با این شرایط و وضعیت نداشته باشند. ولی شرایط در بخش فرهنگی با ورزش فرق می‌کند و حمایت دولت باید از جنسی دیگر باشد.
در حال حاضر فعالیت انجمن‌های هنرهای تجسمی به برگزاری نمایشگاه‌های سالانه یا فصلی و دعوت‌گاه به‌گاه از اعضا محدود شده است. باید ترتیبی اتخاذ شود که امکانات و مکان مناسبی درشان این انجمن‌ها برای فعالیت‌هایشان در نظر گرفته شود. اختصاص دادن مکان به انجمن‌ها هم به معنی طلب کردن بودجه از دولت نیست بلکه به نوعی زیرساخت‌های فیزیکی فعالیت انجمن‌ها محسوب می‌شود و در صورت تامین این زیرساخت‌ها است که دغدغه‌های اولیه چنین تشکل‌هایی برطرف می‌شود. طبیعی است که در غیر این صورت نمی‌توان در مورد مسائل دیگر بحث کرد و به ایده‌آل‌ها اندیشید.
علی ندایی، نقاش و مدرس هنرهای تجسمی
منبع خبر: هنر آنلاین
