گسترش هنر مجسمه سازی انتزاعی

فاکتور و ساختمان شناسی

در سال 1921 یک گروه از هنرمندان که اولین کارگروه سازنده گرایان نامیده می شدند در روسیه ظاهر شدند.
هدف جنبش آنها که سازنده گرایی نامیده می شد، خلق یک هنر ناب بر اساس هندسه ی رسمی اصول انتزاعی بود که بتواند به شکل فعالانه ناظر خود را درگیر کنند.
اصول مجسمه سازی سازنده گرا به دو بخش فاکتور و ساختمان شناسی تقسیم می شد که فاکتور به کیفیت مواد به کارگیری شده در سازه و ساختمان شناسی به تعریف سازه در فضای سه بعدی می پرداخت.
سازنده گراها معتقد بودند که مجسمه به هیج موضوعی نیاز ندارد، و می تواند کاملا خواص انتزاعی را در برگیرد.
شناسایی ماده و فضا تنها چیز مهم برای آنها بود.
آنها به طور جدی درمورد طریقی که یک شی فضای نمایش را در بر می گرفت نگران بودند،هم چنین تعامل بین فضا و ناظر نیز برای آنها اهمیت داشت.
مجسمه سازی سازه گرا به تعریف تصورات که یک مجسمه وتوصیف فضایی آن کمک کرد، و آن فضا به خودی خود می توانست تبدیل به یک عنصر مهم برای کار شود.

اولین نمایشگاه سازه گرایی ، 1921

طراحی در فضا

در اواخر قرن بیستم ، زبان مجسمه سازی انتزاعی مدرن شامل آزادی ابعاد، اشیاء، انتزاع هندسی – تمثیلی و تصویر تکامل و پوچی فضای فیزیکی می شد.
آینده نگران ایتالیایی حتی در تلاش بودند تا با استفاده از تجسم حرکت، تکاپو را به نمایش بگذارند، که در اثار اومبرتو بوتچونی مانند اشکال یگانه استمرار در فضا قابل مشاهده است.
اما افتخار تعریف جنبش حقیقی در مجسمه سازی و خلق یک فضای جدید که مجسمه سازی متحرک نامیده میشود، نصیب الکساندر کالدر می شود.
کالدر یک مهندس مکانیک بود که کمی بعد به مدرسه هنر پیوست.
پس از فارق التحصیلی او شروع به ساختن اسباب بازی های مکانیکی کرد، و در نهایت یک سیرک مکانیکی طراحی کرد.
اواخر 1929، او شروع به ساختن مجسمه های سیمی ظریف کرد که خودش آنرا نقاشی در فضا نامید.
در سال 1930، او قسمت های محرک را به مجسمه های سیمی خود اضافه کرد.
مارسل دوشان این آثار را متحرک نامید.
مجسمه های متحرک کالدر امروزه به عنوان قابل توجه ترین قسمت هنرش شناخنته می شود، که بر هنرمندانی نظیر جین تینگلی، خالق متامکانیک نیز تاثیر گذاشته است.
آنها هم چنین بر پرکارترین استاد مدرنیست طراحی در فضا، هنرمند ونزوئلایی لویز گلداشمیت که مفاهیم استادانه ای را در دهه شصت میلادی گسترش داد، تاثر گذاشته اند.

سازه ی سه بعدی سیمی گلد اشمیت ، نمایش جزئی

ترکیب و انباشتگی

در دهه ی پنجاه میلادی، هنرمندان مفهومی به دنبال ایده هایی که پیکاسو و دوشان بنا نهاده بودند رفتند.
مفهوم شی موجود درهرجا مانند شهر های بزرگ به دلیل استفاده بیش از حد رد شد و حجم تولید و استفاده ی محصولات صنعتی به ظرفیت های جدیدی رسید.
هنرمند چندرشته ای روبرت راشنبرگ با گنجانیدن اصول آکادمیک پیاسو و ترکیب آن با مفاهیم دوشان در خصوص شی موجود و نگاه هنری خودش موجب خلق روشی جدید ومشارکت تاثیرگذارش بر مجسمه سازی انتزاعی شد.
او آنها را ترکیب نامید و آنها ترکیبات تجسمی با ارزشی بودند که از پسماند های متنوع و محصولات صنعتی که به طور مبتکرانه توسط هنرمند به یک جسم مجرد تبدیل و ساخته شده بودند.

مونوگرام،ترکیب آزاد اثر روبرت راشنبرگ – 1955

در همان دوره ، هنرمند مفهومی آرمان ، یکی از بنیان گذاران واقع گرایان نوین، با استفاده از ایده دوشان یعنی بهره گیری از اشیاء پیش ساخته و جوش دادن آنها به یکدیگر یک شی تجسمی را به وجود آورد و با بکارگیری محصولات بدین روش او ایده دوشان را بازسازی نمود و به بجای استفاده از شکل انتزاعی آن معنی پیشین آنرا حذف و آنرا به یک چیز نمادین و ذهنی تبدیل نمود.

انباشت رنو اثر آرمان – 1967

مواد و روند تولید

در دهه شصت میلادی، مجسمه سازان بیشتر بر جنبه های خالص شماتیک ساخته هایشان تمرکز نمودند.به عنوان رد احساسات و درام پیشینیان،مجسمه سازان مانند اوا هس و دونالد جاد بر مواد خام در ساخته هایشان و روند تولید تمرکز نمودند.
اوا هس کار با مواد صنعتی تقریبا سمی مانند پلاستیک خام و فایبر گلاس را بنیان نهاد.

تکرار نوزده ساخته شده از فابر گلاس و رزین پلی استر اثر اواهس – 1968

برخلاف هس که تکنیک و تجرد آن در آثار تجسمی اش برجسته بود، دونالد جاد در تلاش بود تمام آثار دست یک هنرمند را حذف کند.
او برای خلق اثری که خود آنرا اشیاء خاص می نامید تلاش کرد، اشیائی که از بیان هنر دو و سه بعدی فراتر رفت، و در پروژه های صنعتی استفاده شد،که معمولا توسط ماشین ها و یا کارگران ساخته می شد.